понедељак, 27. октобар 2008.
PJESME
ZIVOT
Koja je u opste definicija zivota?Sta je zivot?
Mozda vi sto citate ovo,znate reci sta je to,mozda bolje nego ja.
Radjanje je samo neki kraci bolni cin,
Cin poslje kojeg prvi put ugledam ovaj okrutni svjet,
Trenutak kad prvi put udahnem vazduh svojim plucima
I ugledam svjetlo dana.
I placem....zasto,zasto placem u tom trenutku svog radjanja?
Zbog cega?Zbog nepoznatih ljudi oko mene,
Zbog moje namucene majke,
Ili se mozda bojim.
A bojim se svega onog sto me ceka,
Svega sto ce doci poslje ovog trenutka mog prvog udaha.
I onda udahnem i drugi put,i treci,i nastavljam da disem.
I tako sve pocinje.Tako pocinje zivot.
I kako sam s mukom prvi put udahnuo i progledao
Isto tako s mukom nastavljam da zivim.
A u tom zivotu u svakom trenutku moram
Da se bojim,da se cuvam,
Jer odvesce me otece me
Prekinuce mi moje disanje neko,
Neko ko me ne voli.
I tako zivim u okrutnom svjetu,plaseci se,
Plaseci se cak i da udahnem.
I zivot mi prolazi,u strahu od toga
Da ne nadjem nekog,bar nekog
Ko ce da me voli.
Ko ce da se muci za me isto
Ko sto se mucila moja majka da me da
Ovom surovom svjetu.
Mozda nema toga ko ce da trpi bol zajedno samnom
Ko ce disati zajedno samnom,ko ce mi dati
Snage da disem i onda kad bi da prestanem.
I mozda nema toga ko bi mi dao
Komadic,samo komadic kruha da ne osjetim glad.
A onda cu cekati ono sto poslje svega dolazi
Cekacu da udahnem jednom,samo jednom zadnji put,
A onda cu da ispustim taj svoj zadnji udah
Samo tako,tako lako i ne znajuci da mi je zadnji.
Ispusticu svoj zadnji dah,koji ce biti kraci,
Od onog mog prvog udaha.
A i jedan i drugi su jednako,u neku ruku tuzni i bolni.
I kad ispustim taj svoj jedan zadnji uzdah,oticu
Oticu,oprosticu se sa svjetom,sa svima vama.
Necete me vidjeti,necete me cuti,necete se vise imati kome smijati
ja vise necu disati,ja tad necu postojati.
Ni jedan jedini uzdah nece se vise oteti iz mene.
Tad me vise nece biti,jer umirem.
A sta je onda zivot u svemu ovome
Koja je u opste definicija zivota?Sta je zivot?
Mozda vi sto citate ovo,znate reci sta je to,mozda bolje nego ja.
Radjanje je samo neki kraci bolni cin,
Cin poslje kojeg prvi put ugledam ovaj okrutni svjet,
Trenutak kad prvi put udahnem vazduh svojim plucima
I ugledam svjetlo dana.
I placem....zasto,zasto placem u tom trenutku svog radjanja?
Zbog cega?Zbog nepoznatih ljudi oko mene,
Zbog moje namucene majke,
Ili se mozda bojim.
A bojim se svega onog sto me ceka,
Svega sto ce doci poslje ovog trenutka mog prvog udaha.
I onda udahnem i drugi put,i treci,i nastavljam da disem.
I tako sve pocinje.Tako pocinje zivot.
I kako sam s mukom prvi put udahnuo i progledao
Isto tako s mukom nastavljam da zivim.
A u tom zivotu u svakom trenutku moram
Da se bojim,da se cuvam,
Jer odvesce me otece me
Prekinuce mi moje disanje neko,
Neko ko me ne voli.
I tako zivim u okrutnom svjetu,plaseci se,
Plaseci se cak i da udahnem.
I zivot mi prolazi,u strahu od toga
Da ne nadjem nekog,bar nekog
Ko ce da me voli.
Ko ce da se muci za me isto
Ko sto se mucila moja majka da me da
Ovom surovom svjetu.
Mozda nema toga ko ce da trpi bol zajedno samnom
Ko ce disati zajedno samnom,ko ce mi dati
Snage da disem i onda kad bi da prestanem.
I mozda nema toga ko bi mi dao
Komadic,samo komadic kruha da ne osjetim glad.
A onda cu cekati ono sto poslje svega dolazi
Cekacu da udahnem jednom,samo jednom zadnji put,
A onda cu da ispustim taj svoj zadnji udah
Samo tako,tako lako i ne znajuci da mi je zadnji.
Ispusticu svoj zadnji dah,koji ce biti kraci,
Od onog mog prvog udaha.
A i jedan i drugi su jednako,u neku ruku tuzni i bolni.
I kad ispustim taj svoj jedan zadnji uzdah,oticu
Oticu,oprosticu se sa svjetom,sa svima vama.
Necete me vidjeti,necete me cuti,necete se vise imati kome smijati
ja vise necu disati,ja tad necu postojati.
Ni jedan jedini uzdah nece se vise oteti iz mene.
Tad me vise nece biti,jer umirem.
A sta je onda zivot u svemu ovome
Пријавите се на:
Постови (Atom)